Στεφάνου Γρηγόρης: «Τελικά, τι είναι (πολιτική) ήττα…;»
Τελικά, τι είναι (πολιτική) ήττα…;
Με την ολοκλήρωση των αυτοδιοικητικών εκλογών έκλεισε μια μακρά περίοδος πολιτικολογίας, κάθε άλλο παρά αδιάφορη. Συνέβαλε σε τούτο ένας στρεβλός αυτοδιοικητικός νόμος που μ΄ εντελώς παράλογο τρόπο διόγκωσε τον αριθμό των υποψηφίων , μείωσε τον αριθμό των εκλεγμένων, περιόρισε ετσιθελικά το όριο εκλογής και αποκλεισμού στο 43% και το 3% αντίστοιχα και προσέδεσε τα τοπικά συμβούλια στα κεντρικά ψηφοδέλτια των συνδυασμών καταργώντας και τα ελάχιστα ψήγματα αυτονομίας.
Μέσα σ αυτό το ασφυκτικό πολιτικό πεδίο της ενισχυμένης αναλογικής βρέθηκαν σε θέση υπεροχής οι ήδη εκλεγμένοι που διαχειρίζονταν παντοιοτρόπως το δημόσιο χρήμα γι αυτό και πολλοί εξ αυτών επικράτησαν.
Αν και η ψυχρή λογική των αριθμών φαντάζει το απόλυτο μέτρο αξιολόγησης της πολιτικής ποιότητας, οφείλει κανείς να επισημάνει πως, σε ένα πλαίσιο ειλικρινούς ανάλυσης, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η ποσοστιαία υπεροχή δεν αντανακλά και δεν αποτιμά, αρκετά συχνά, την αξιοσύνη πολιτικών προσώπων και σχηματισμών.
Ο Μονταίν ισχυρίζεται πως « Υπάρχουν ήττες πιο θριαμβευτικές από νίκες» και πράγματι, αν εστιάσει κανείς στην αρχετυπική εικόνα του ηττημένου που «θριαμβεύει, αν και ηττάται» , μπορεί να συμφωνήσει μ αυτόν τον φαινομενικά παράδοξο ισχυρισμό.
Η διασταλτική προσέγγιση της ιστορικής εμπειρίας επιβεβαιώνει άλλωστε τα παραπάνω: Από τις Θερμοπύλες και τους Μήλιους ,τον Διγενή και το Μεσολόγγι, την αντίσταση, την κατοχή, την εξορία, τις διώξεις λόγω πολιτικών φρονημάτων μέχρι την παραίτηση για λόγους συνείδησης και την απόσυρση του ενδιαφέροντος για δημόσια αξιώματα της ασθενικής μετανεοτερικής δημοκρατίας αθροίζονται άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που θριάμβευσαν όντες ηττημένοι. Υπάρχει μια κοινή παράμετρος στη θυσιαστική στάση αυτών των αρχετυπικών συμπεριφορών: Η σθεναρή πεποίθηση πως πρέπει να υπηρετείται ανιδιοτελώς ένα υψηλό χρέος , η άρση της ατομικότητας μπρός στην ανάγκη για συλλογική προκοπή, η πρόταξη της κοινής ωφέλειας πέρα από τις προσωπικές επιδιώξεις.
Δεν είν΄ ακραίος ιδεαλισμός αυτά. Το ιστορικό γεγονός , ακόμη και το πιο υπέροχο, δεν είναι μουσειακό είδος συντελεσμένο από υπερανθρώπους. Είναι υπέρβαση δυνατοτήτων ανθρώπων εντελώς γήινων που στην κρίσιμη στιγμή αξιολόγησαν με διαύγεια το μείζον και το έλασσον…
Κάπως έτσι χτίζονται οι « Θριαμβευτικές ήττες»!
Ας κλείσω, όμως, την παρένθεση κι ας επιστρέψω στο προκείμενο…
Τηρουμένων των αναλογιών , κι όσο κι αν φαίνεται σε κάποιους ακραία ιερόσυλος συσχετισμός, κατά το μάλλον ή ήττον, οι ίδιες αξιακές σταθερές ( θα ‘πρεπε να ) ισχύουν και στο μικροσύστημα της αυτοδιοίκησης .
Σε φραστικό επίπεδο ισχύουν . Οι έντυπες δεσμεύσεις, οι προφορικές διαβεβαιώσεις, η αυτοαναφορική – αυτοθαυμαστική έως ναρκισσιστική ρητορεία, όλες τέλος πάντων οι εκφάνσεις του πολιτικού προεκλογικού λόγου ευαγγελίζονται τη δέσμευση για μελλοντική πρόοδο σε χρόνο ενεστώτα ξορκίζοντας την ιδιοτέλεια κι ας είναι οφθαλμοφανές πως πλεονάζει ο ιδεαλισμός και η ωραιοποίηση!
Το πράγμα, όμως, δεν ειν’ έτσι…
Η αυτοδιοίκηση όλο και περισσότερο, μοιάζει με χαμένη ευκαιρία αυτορρύθμισης των υποθέσεων της κοινότητας.
Ο συγκεντρωτισμός, ο δημαρχοκεντρισμός, η απαξίωση των θεσμικών οργάνων, ο τρόπος διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, το ευρύ πεδίο πελατειακών σχέσεων (τρισχειρότερο απ αυτό των προηγούμενων δεκαετιών), η ανεξέλεγκτη σχέση των αυτοδιοικητικών με τα (περιφερειακά) μέσα ενημέρωσης, η προπαγανδιστική χρήση των social κ.ά έχουν διαμορφώσει ένα πεδίο που εκμεταλλευόμενο την κοινωνική ανέχεια και την εξαθλίωση, συνηθέστατα, εκμαυλίζει συνειδήσεις και διαμορφώνει δίκτυα συμφερόντων.
Μέσα σ αυτό το πλαίσιο είναι αστείο, ως προς την ουσία, και συνάμα προκλητικό, ως προς το πρακτικό αποτέλεσμα, να κομπορρημονούν κάποιοι για νίκες και θριάμβους…
Ζούμε σε «μικρά χωριά» και γνωριζόμαστε όλοι . Γι΄αυτό και σε κάθε εκδήλωση φενακισμένης έπαρσης , σε κάθε πρόταξη του δείκτη, σε κάθε θρασύ καυχηματία θα τίθεται αμείλικτα το διαφωτιστικό και αποκαλυπτικό «cui bono?» (ποιος ωφελείται;)
Αυτή είναι η «λυδία λίθος» μέτρησης μιας άλλης, ποιοτικής, υπεροχής που ξεδιαλύνει την ήρα απ το στάρι, τον καιροσκόπο απ΄τον τίμιο, τον υστερόβουλο απ τον ανιδιοτελή. Αν ωφελείται η πόλη, πάει καλά. Αν, όμως, ωφελούνται οι επιτήδειοι, τότε το πράγμα αλλάζει.
Ας μετρήσει ο καθείς ,λοιπόν,( κι εγώ ο ίδιος βέβαια) το αποτύπωμα ανιδιοτέλειας που αφήνει η συμμετοχή του στα κοινά προτού παραστήσει τον κήνσορα, νικητή τροπαιοφόρο ή ό,τι άλλο φαντασιώνεται πως είναι.
Είναι αυτός ο πιο σίγουρος τρόπος για να αποσοβήσει τον αυτοδιασυρμό !!!
