Οι σπουδές σε μεγαλύτερη ηλικία, είναι σπουδαιότερη εμπειρία, της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Οι σπουδές είναι από τις σπουδαιότερες και κοινωνικά αναγκαίες πλέον εμπειρίες στη ζωή ενός ατόμου. Η εξειδίκευση στο Πανεπιστήμιο είναι η εμβάθυνση σε έναν συγκεκριμένο επαγγελματικό τομέα η οποία θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αντέξει και να αναρριχηθεί στο δύσκολο δρόμο της εύρεσης εργασίας. Τα φοιτητικά χρόνια κατά παραδοχή των περισσότερων, ανήκουν στα ωραιότερα της ζωής, ξεπερνώντας ακόμα και την ανεμελιά των σχολικών χρόνων.

Οι σύγχρονες απαιτητικές ανάγκες και η οικονομική δυσχέρεια που επικρατεί, δημιούργησαν άγχος σε πολλούς ανθρώπους σχετικά με την επαγγελματική αποκατάσταση και την ανάγκη επιτυχίας στις σπουδές. Η πίεση αυτή ξεκινάει πλέον από την παιδική ηλικία με αρνητικές συνέπειες στην ψυχή χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι βλέπουν το Πανεπιστήμιο ως ένα δρόμο για μία ταχύτερη επαγγελματική αποκατάσταση.

Σε αντίθεση με την παιδεία η οποία είναι η εμβάθυνση στην καλλιέργεια του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, η μόρφωση στο Πανεπιστήμιο είναι η γνωστική εξερεύνηση σε έναν συγκεκριμένο επιστημονικό τομέα.

Ο κοινωνικός προγραμματισμός είναι μία προσπάθεια της κοινωνίας να προορίζει τους ανθρώπους για συγκεκριμένες ενέργειες, όπως η επαγγελματική επιτυχία, η απόκτηση παιδιών ή η απόκτηση μίας συγκεκριμένης εξωτερικής εμφάνισης. Είναι μία πεποίθηση η οποία θεωρεί πως οι άνθρωποι έχουν έρθει σε αυτό τον κόσμο και πρέπει να ακολουθήσουν συγκεκριμένους δρόμους και επιλογές. Η αντίληψη αυτή στερεί από τον άνθρωπο το δικαίωμα της επιλογής, δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να έχει ‘’θέλω’’ και να αρνείται ακόμα και να ακολουθήσει έναν συγκεκριμένο δρόμο.

Ανάμεσα σε αυτές τις πεποιθήσεις, είναι η άποψη πως οι σπουδές πρέπει να γίνονται σε νεαρή ηλικία, αμέσως μετά την αποφοίτηση από το σχολείο. Τα παιδιά μέσω των Πανελληνίων, εισέρχονται σε ένα ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα και φοιτούν για σχεδόν τέσσερα –ή πέντε- χρόνια. Μετά την αποφοίτηση, οι περισσότεροι ακολουθούν το δρόμο της εργασίας και της επαγγελματικής αποκατάστασης, αν και στις ημέρες μας, η είσοδος σε μία σχολή δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με την επαγγελματική επιτυχία.

Η κοινωνική πεποίθηση θεωρεί πως οι σπουδές στο Πανεπιστήμιο οφείλουν να γίνονται μόνο στη νεανική ηλικία του ανθρώπου.

Οι άνθρωποι που φοιτούν σε μεγαλύτερη ηλικία, θεωρούνται ως ανίκανοι ή λιγότερο επαρκείς να κατακτήσουν έναν σπουδαιότερο επαγγελματικό δρόμο, είτε επειδή είναι μεγαλύτεροι, είτε επειδή μπορεί να μην έχουν την απαιτούμενη φυσική αντοχή ώστε να ανταπεξέλθουν σε δύσκολα και απαιτητικά επαγγέλματα.

Η αντίληψη αυτή όμως, είναι το άλλο νόμισμα των διακρίσεων με βάση την ηλικία, δηλαδή τον ηλικιακό ρατσισμό. Η μόρφωση είναι πανανθρώπινο αγαθό και δε γίνεται να στερείται από ανθρώπους εξαιτίας της ηλικίας, της κοινωνικής κατάστασης η οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού και βιολογικού γνωρίσματος.

Πόσο βέβαιοι μπορούμε να είμαστε πως ένας άνθρωπος στα 18 του μπορεί να γνωρίζει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό; Πώς μπορούμε να ξέρουμε ποια είναι η πραγματική κλίση μας αν δεν πειραματιστούμε και δεν κατασταλάξουμε στο επάγγελμα που είναι η αληθινή κλίση μας;

Και είναι γεγονός, πως οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, έχουν την εμπειρία και τη μεγαλύτερη γνώση και μπορούν να αφιερωθούν περισσότερο σε ένα επάγγελμα αν το επιλέξουν.

Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει πως οι Πανελλήνιες πρέπει να σταματήσουν να γίνονται στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς. Αλλά να μη θεωρείται η γνώση αγαθό μόνο της νεότητας και να μη στερείται η επαγγελματική ευκαιρία σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας.

Γιατί η Γνώση είναι αγαθό..

Το άρθρο συμμετείχε στο διαγωνισμό αρθρογραφίας που διοργάνωσε το NewAge Ideas με το Next Generation

Πηγή: enimerosou.gr