Κάποιοι άνθρωποι ήρθαν στη γη για να μας μάθουν να ζούμε!
Σήμερα από το πρωί κοιτάζω το ρολόι μου…
«Τέτοια ώρα διάβαζα την έκθεση στον Μπαμπά και στην Μαμά»…
«Αυτή την ώρα πηγαίναμε νοσοκομείο»…
«Σαν τώρα ήταν που ξεκινούσε το ασθενοφόρο»…
Γλυκόπικρη επέτειος γενεθλίων σήμερα!
30 χρόνια διαβήτη!
30 χρόνια σκληρής δουλειάς και προσπάθειας! Να είσαι υγιής, δυνατή! Να μη διαφέρεις.. να μη σου λείπει τίποτε!
Από το πρωί κοιτάζω το ρολόι μου και σκέφτομαι εκείνη την ημέρα και τη Φωτεινή!
Το παρεάκι μου στο ταξίδι αυτό.. το παρεάκι μου που έγινε αγγελούδι!
Τη Φωτεινή που σκέφτομαι πάντα με αγάπη και ευγνωμοσύνη!
Που πριν 30 χρονια ακριβώς, άνοιξε την καρδιά της και την αγκαλιά της για να μου μαθει να πορεύομαι όπως εκείνη με το γλυκό μας σύντροφο!
Κάποιοι άνθρωποι ήρθαν στη γη για να μας μάθουν να ζούμε!
Για να μας δείξουν πως οι σταυροί που κουβαλάμε μας κάνουν καλύτερους! Μας κάνουν αγωνιστές!
Αγαπημένη μου φίλη! Μακάρι να ήσουν εδώ σήμερα και να τρώγαμε κρυφά λίγη τούρτα για τα γλυκά μου γενέθλια!
Μακάρι να ήσουν εδώ και να πηγαίναμε πάλι μαζί στα ραντεβού μας στο νοσοκομείο.
Θα σε ευγνωμονώ πάντα και θα σε αγαπώ ακόμη πιο πολύ για όσα έκανες.. και ας μην είσαι εδώ!
Στα 30 που πέρασαν και σε άλλα πολλα ακόμη που θα αγωνίζομαι να είμαι γερή και δυνατή!
