Παραμυθάκι: Ο Πέτρος και το Μυστικό του Φάρου
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό, ζούσε ένα μικρό αγόρι που το έλεγαν Πέτρο. Ο Πέτρος αγαπούσε πολύ τη θάλασσα και κάθε μέρα έπαιζε με το ξύλινο καραβάκι του στις αμμουδιές. Ένα καλοκαιρινό απόγευμα, καθώς το έσπρωχνε απαλά στα κύματα, πρόσεξε κάτι περίεργο στον ορίζοντα. Ένας μεγάλος φάρος, που δεν είχε δει ποτέ πριν, φάνηκε να λάμπει μακριά.
Ο Πέτρος ρώτησε τους παλιούς ναυτικούς του χωριού για τον φάρο, αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι γι’ αυτόν. Αποφάσισε λοιπόν να πάρει το καραβάκι του και να σαλπάρει για να ανακαλύψει το μυστήριο. Μαζί του πήρε έναν μικρό χάρτη που είχε σχεδιάσει μόνος του, μια πυξίδα και λίγα φρούτα για το ταξίδι.
Μετά από πολλές ώρες ταξιδιού, φτάνει επιτέλους κοντά στον φάρο. Ο φάρος ήταν ψηλός και λαμπερός, αλλά κάτι παράξενο συνέβαινε. Δεν υπήρχε κανείς να τον λειτουργεί! Ξαφνικά, ακούει μια απαλή φωνή από τη θάλασσα.
«Καλώς ήρθες, μικρέ ναύτη», του είπε η θάλασσα. «Είμαι η φύλακας του φάρου και περίμενα κάποιον σαν εσένα για να με βοηθήσει. Ο φάρος φωτίζει μόνο για εκείνους που έχουν ανοιχτή καρδιά και αγάπη για τη θάλασσα».
Ο Πέτρος, γεμάτος έκπληξη, συμφώνησε να βοηθήσει. Η θάλασσα του έδωσε ένα κλειδί, που άνοιγε την πόρτα του φάρου. Μέσα βρήκε ένα μαγικό κουμπί. Όταν το πάτησε, ο φάρος άρχισε να στέλνει φως σε όλο τον κόσμο, δείχνοντας το δρόμο στους ναυτικούς που χάνονταν στα κύματα.
Από εκείνη την ημέρα, ο Πέτρος έγινε ο φύλακας του φάρου και ο καλύτερος φίλος της θάλασσας. Κάθε βράδυ άναβε το φως, και το καραβάκι του τον συνόδευε σε κάθε ταξίδι. Το χωριό του δεν φοβήθηκε ποτέ ξανά τα σκοτάδια, αφού ήξεραν πως ο Πέτρος και το φως του φάρου θα τους οδηγούσαν με ασφάλεια, ό,τι κι αν συνέβαινε.
Κι έτσι, ζούσαν όλοι χαρούμενοι, με το φως της θάλασσας να τους προστατεύει για πάντα.
Ο Πέτρος και το Μυστικό του Φάρου
