“Η κουλτούρα του βιασμού..” της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Ο βιασμός είναι ένα έγκλημα που ίσως να είναι και το μόνο το οποίο δεν καταδικάζεται απόλυτα, αλλά πάντοτε υπάρχει η προσδοκία πως θα του αναγνωριστεί ελαφρυντικό, δικαιολόγηση και ανοχή.

Ο βιασμός είναι ο εξαναγκασμός ενός ανθρώπου σε σεξουαλική δραστηριότητα, παρά τη θέλησή του. Αποτελεί μία πράξη η οποία παραβιάζει το σώμα και τη βούληση του ανθρώπου που τη δέχεται και είναι ικανή να σημαδέψει ανεξίτηλα και τραυματικά την ψυχή του θύματος.

Παρά την άποψη που θέλει να υποστηρίζει πως τα περισσότερα θύματα βιασμών είναι γυναίκες, υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες οι άνδρες είναι θύματα βιασμού. Όπως είναι γεγονός πως υπάρχουν ακόμα και γυναίκες που έχουν πέσει θύμα βιασμού από άλλη γυναίκα. Ο βιασμός κατοχυρώθηκε ως εγκληματική πράξη ακόμα και μέσα στο πλαίσιο του γάμου μόλις πριν λίγα χρόνια, διότι υπήρχαν αντιλήψεις που θεωρούσαν νόμιμη την παραβίαση του ξένου σώματος επειδή ήταν ‘’συζυγικό καθήκον’’. Ο βιασμός αφορά περισσότερο τις γυναίκες, διότι μυϊκά υστερούν από τον άνδρα και είναι ευκολότερα να υπερισχύσει κάποιος σωματικά σε αυτές. Κυρίαρχη, φυσικά, είναι και η πεποίθηση πως η γυναίκα οφείλει σεξ στον άνδρα και εκείνος μπορεί αν του το αρνηθεί, να το κατακτήσει με τη βία.

Ο βιασμός δεν έχει σχέση με το σεξ αυτό καθεαυτό. Είναι περισσότερο μία πράξη εκδίκησης, μία πράξη τιμωρίας που σκοπό δεν έχει μόνο τη γυναίκα που τη δέχεται, αλλά στοχεύει σε όλο το γυναικείο φύλο. Διότι επιθυμεί να τιμωρήσει τη γυναίκα ως την ‘’πηγή όλων των κακών’’ ή ως την αιτία από την οποία έχει υποφέρει ο δράστης. Είναι μία πράξη επικράτησης του δυνατότερου προς τον πιο αδύναμο, είναι η επιθυμία το θύμα να αισθανθεί απέχθεια για τον εαυτό του, ντροπή και ενοχή.

Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά που μπορεί να εμφανίζει ένας βιαστής. Συνηθέστεροι είναι οι τύποι οι οποίοι μπορεί να έχουν επιχειρήσει και μία προσωπική γνωριμία με το θύμα πριν την επίθεση ή εκείνη τη στιγμή να αποφασίζουν να επιτεθούν διαπιστώνοντας πως δε θα γίνουν αντιληπτοί και ο χώρος είναι έρημος. Συνήθως, οι γυναίκες επιλέγουν γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας και ανήκουν στην κατηγορία των ανδρών που επαίρονται τόσο για τη σεξουαλική τους επίδοση όσο και για τον αριθμό των ερωτικών τους συντρόφων.

Ο βιασμός όμως, δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τη σεξουαλική πράξη που περικλείει τη διείσδυση η οποία δεν έχει συγκατάθεση. Οποιοδήποτε σεξουαλικό άγγιγμα, τα φιλιά, η παραβίαση της σωματικής ακεραιότητας του άλλου, μπορεί να χαρακτηριστεί βιασμός.

Η κοινωνία μας, ακόμα και σήμερα, δε δίνει στο βιασμό τη βαρύτητα που του αξίζει. Κυριαρχεί η άποψη πως το θύμα ευθύνεται για την επίθεση που δέχεται επειδή ‘’προκάλεσε’’ με το ντύσιμο ή την έντονη σεξουαλικότητά του. Η γυναίκα είναι εκείνη που πρέπει να έχει σεξουαλική εγκράτεια, ενώ ο άνδρας παρουσιάζεται ως αδύναμος να ελέγξει τις ορμές και τις σεξουαλικές του ανάγκες. Η γυναίκα μάλιστα πρέπει να αποδείξει πως δεν ήταν προκλητική ή ‘’άτακτη’’ στη σεξουαλική της ζωή προκειμένου να έχει ελαφρυντικά. Ο βιασμός, λοιπόν, παραμένει ένα έγκλημα που δεν καταδικάζεται απόλυτα ακόμα και σήμερα, αλλά δικαιολογείται και σε ορισμένες περιπτώσεις, υποστηρίζεται. Αυτή η πεποίθηση όχι μόνο αστυνομεύει τα γυναικεία σώματα, όχι ηρωοποιεί μία εγκληματική παραβίαση της ανθρώπινης ελευθερίας και βούλησης, αλλά δημιουργεί ενοχικά συμπλέγματα και παράλογες δικαιολογίες.

Ο βιασμός είναι έγκλημα και μόνο ως τέτοια ενέργεια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Συνεπώς, οφείλει να τιμωρείται και όχι να δικαιολογείται από τη στιγμή που βάρβαρα παραβιάζει την ατομικότητα του έτερου προσώπου.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη.

Το άρθρο συμμετείχε στο διαγωνισμό αρθρογραφίας  που διοργάνωσε το NewAge Ideas με το Next Generation

Πηγή: enimerosou.gr