Μικροί άνθρωποι, σε μια πιο μικρή ζωή, της Δήμητρας Ορφανού

Η απάτης της αγάπης και η προσποίηση της καλοσύνης…

Όταν ένα παιδί επτά χρονών στην παραλία φωνάζει σε όλο τον κόσμο (Δανάη είσαι απένταρη, είσαι απένταρη…) και γελάει… και δίπλα οι γονείς του που είναι τρόπον τινά συγγενείς σου.. υποκρίνονται ότι ποτέ μα ποτέ δεν έχουν πει τίποτα παρόμοιο στον κανακάρη τους, η Δανάη απλώς τραγουδάει το άσμα του αείμνηστου Στράτου …υποκρίνεσαι το ξέρω υποκρίνεσαι …και η ζωή συνεχίζεται σε μια δειλία μικροπρέπειας και εξευτελισμού.

Αυτό που την προβληματίζει είναι η απάτης της αγάπης και η προσποίηση της καλοσύνης… Η κοπέλα αυτή παλεύει με όλες της τις δυνάμεις – επίγειες και υπέργειες – να επιβιώσει και να συντηρήσει την οικονομικά ασθενή οικογένειά της.

Οι γονείς του μικρού αποτυχημένου νεαρού που δεν έχει μάθει να σέβεται και να αγαπά το συνάνθρωπό του προσπαθούν να καλύψουν τα δικά τους συμπλέγματα και τις δικές τους αποτυχίες, προσβάλλοντας κι υποβιβάζοντας τους άλλους, και φυσικά πάντα αρνούνται ότι έχουν σχέση με σχόλια και κριτικές, ανθρωπάκια που ζηλεύουν και την ανθρώπινη οντότητα, την οντότητα που κατάντησε ανυπαρξία…

Γυναικείο ελάττωμα η ειρωνεία γένους θηλυκού και χαρακτηριστικό ημιμαθών

αλλά ο φθόνος τους δεν τελειώνει, (κάνεις κάτι? ψάχνεις για δουλειά?), ο πόλεμος δε σταματάει εδώ… θα μπορούσε ο ξάδερφος μας να μείνει με την προηγούμενη σχέση του που ήταν πλούσια… και η Δανάη συνεχίζει να τραγουδάει το λυπήσου με του Πάριου. Ποιος να τη λυπηθεί… ψευδεπίγραφη ανάγκη εύρεσης ελαφρυντικών… και οι καλοί αυτοί γονείς – συγγενείς, (προκλητικά την απαξιώνουν όπου βρουν και σταθούν και ειρωνεύονται ιδίως η γυναίκα – γυναικείο ελάττωμα η ειρωνεία γένους θηλυκού και χαρακτηριστικό ημιμαθών –  …η Δανάη δεν μπορεί άλλο να τους ανεχτεί – και αποστασιοποιείται, τραγουδώντας στο θολωμένο μου μυαλό του Ακη Πάνου …θόλωσε κι η ίδια?

αλλά το ευτράπελο είναι ότι τους ενοχλεί αυτή η απομάκρυνσή της… και βάζουν τη γιαγιά να της ζητεί εξηγήσεις γιατί είναι πια απόμακρη… Ρε αν θέλετε κάδο να αδειάσετε τα σκουπίδια της ψυχής, η Δανάη τον έκαψε, πηγαίνετε αλλού να κάνετε αποκομιδή της εκμαυλισμένης σας ψυχής… και η Δανάη συνέχισε να ακούει στο ράδιο των ανθρώπων έργα της Νικολακοπούλου …αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές, με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα.

Μικροί άνθρωποι, όλοι μας… με την φενάκη της μεγαλοσύνης

Το άρθρο συμμετέχει στο διαγωνισμό αρθρογραφίας    που διοργανώνει το NewAge Ideas με το Next Generation

Πηγή: enimerosou.gr

Διαβάστε περισσότερα άρθρα εδώ