Και ξαφνικά όλα αλλάζουν…, της Νίκης Μουρατίδου

Και ξαφνικά όλα αλλάζουν…

Ένας τόσο δα μικρός ιός έρχεται και τα αλλάζει όλα. Σε μια στιγμή χωρίς προειδοποίηση, χωρίς τίποτα . Και κάθεσαι και σκέφτεσαι .Τί έγινε τώρα. Η ζωή που είχες ήταν αυτή που νόμιζες ότι είχες; Τελικά μήπως

Δεν την είχες; Η καθημερινότητά σου, οι σχέσεις με ανθρώπους στον περίγυρό σου, με την οικογένειά σου, με φίλους συγγενείς, γνωστούς και μη… Τελικά, τι είχες; Τι σου έμεινε; Αν είσαι τυχερός κάτι σου έμεινε! Κάποιες όμορφες στιγμές.

«Τώρα που ήρθα να βάλω ένα φρένο στην ξέφρενη ζωή σου έχεις όλο το χρόνο να καθίσεις στο σπίτι σου και να σκεφτείς» σου λέει. Δεν ήθελες να το κάνεις από μόνος σου. Μα είχες ξεφύγει σε ένα ξέφρενο κυνήγι αναζήτησης της χαράς. Ποιάς χαράς ποια χαρά ακριβώς κυνηγούσες; Οι ατελείωτες αγορές, οι ατέλειωτες εφήμερες ή και όχι σχέσεις . Η αναζήτηση μιας φιλίας που πίστευες ή δεν πίστευες και τελικά υπήρχε; Κι αν δεν υπήρχε, δε βαριέσαι, δεν είναι αυτός κάποιος άλλος θα είναι. Όποτε θέλεις βγαίνεις, ότι θέλεις κάνεις, ποιος θα σε περιορίσει; Γλέντια, διασκεδάσεις, έξω. Παρέες. Σήμερα η μία αύριο η άλλη. Τα παιδιά όποτε θέλουν, στις πλατείες, στα μαγαζιά. Γρήγοροι ρυθμοί παντού, ένα ξέφρενο πανηγύρι… Και ξαφνικά ΣΤΟΠ. Σταματάει.

Πού πας; Πουθενά! Τι κάνεις; « Τίποτα !» ακούς από παντού. Βλέπεις, δε βλέπεις, μακάρι να μην βλέπεις, γιατί αυτό που ίσως να βλέπεις, ίσως να μην θέλεις να το δεις. Μπορεί να μην είναι καλό, καλύτερα να μην το βλέπεις.

Και τώρα; Τι κάνεις; Αυτό ήταν ;

Όχι δεν ήταν αυτό. Αυτό ΕΙΝΑΙ η ζωή η πραγματική ζωή. Η ζωή που θέλει και λίγο φρένο. Θέλει λίγο χρόνο να σκεφτείς, να σκεφτείς την ουσία. Την ουσία που βγήκες με εκείνη την όμορφη παρέα που καμία αξία δεν της έδωσες, ήπιες εκείνο το γλυκό κρασάκι, είπες τις όμορφες κουβέντες σου, γέλασες, έκλαψες, χόρεψες, διασκέδασες και στη στιγμή τα ξέγραψες, γιατί ήξερες ότι την επόμενη φορά θα έρθει η άλλη και δεν κράτησες τίποτε από αυτήν.

Να σκεφτείς τη στιγμή που είχες δουλειά και καθώς ήσουν καταπονημένος και κουρασμένος γκρίνιαζες και έβριζες τη μοίρα σου κι έλεγες «γιατί εγώ και όχι ο άλλος;» και τώρα φοβάσαι ότι αύριο δεν έχεις δουλειά και πάλι γκρινιάζεις και δίκιο έχεις, όπως δίκιο είχες και πριν.

Κι εσύ που έχεις κάνει τις επενδύσεις σου και τώρα τι να τις κάνεις με ποιόν να δουλέψεις… Και τόσος κόπος και τόσα πράγματα που στερήθηκες και άλλα τόσα που ξεπούλησες από τη ζωή σου. Και τι δεν έδωσες για να αποκτήσεις αυτά που τώρα έχεις; Και τώρα τι να τα κάνεις; Θα είσαι αύριο για να τα κάνεις κάτι; Και αυτοί που νομίζεις ότι θα συνεχίσουν την πορεία σου για να πολλαπλασιάσουν αυτά που ξεκίνησες, θα ζήσουν για να το κάνουν; Και μετά; Άντε, κατέκτησες τον κόσμο. Ποιόν κόσμο; Βγαίνεις έξω. Που είναι ο κόσμος; Άδειοι οι δρόμοι, άδειες πλατείες, άδεια μαγαζιά. Θλιμμένα κενά πρόσωπα. Φόβος, φόβος για αυτό που ξέρεις αλλά και για αυτό που δεν ξέρεις.

Έβγαινες στους δρόμους. Έβλεπες ανθρώπους, πρόσωπα, θλίψη, χαμόγελα, άλλα αληθινά, άλλα ψεύτικα. Αλλά ήταν εκεί, τα έβλεπες.

Ζωντανοί άνθρωποι να τρέχουν και να κυνηγούν κάτι. Δεν ξέρω τι, ίσως και οι ίδιοι να μην ήξεραν τι, αλλά όλοι κάτι αναζητούσαν. Έτσι ένιωθες.

Και τώρα; Που είναι οι αθώες ή και όχι τόσο αθώες φωνές των παιδιών; Τις ακούς μέσα στο σπίτι, μπροστά σε μια οθόνη. Έχουν γίνει βρισιές και ουρλιαχτά γιατί είναι φυλακισμένες.

Και είναι λοιπόν τόσο χάλια όλα; Όχι ούτε ήταν ,ούτε είναι, ούτε θα είναι ελπίζω τόσο χάλια. Γιατί πάντα εκεί όπου είναι το σκοτάδι από δίπλα υπάρχει το φως. Εκεί όπου είναι η λύπη από δίπλα υπάρχει η χαρά. Εκεί όπου είναι απόρριψη από δίπλα υπάρχει μια ανοιχτή αγκαλιά. Εκεί όπου υπάρχει ο θάνατος από δίπλα υπάρχει η ζωή. Πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι. Χρειάζεται μόνο να μπει ένα φρένο. Πρέπει να αποστασιοποιηθείτε, να καθίσετε να σκεφτείτε, να νιώσετε ξανά. Να νοσταλγήσετε τα όμορφα. Και την επόμενη φορά που θα συναντήσετε ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, συντρόφους, οικογένεια, τους γονείς, τα παιδιά τους συναδέλφους, τους γνωστούς ακόμη και τους άγνωστους, θυμηθείτε εκείνον τον καλό λόγο, τη ζεστή αγκαλιά, το χαμόγελο, το φιλί χωρίς μάσκα. Και ότι εδώ είστε όλοι περαστικοί. Όσο θα ζήσετε να ζήσετε όμορφα.

Με προσοχή αλλά ΟΜΟΡΦΑ

ΥΠΟΓΡΑΦΗ

COVID 19

Το άρθρο συμμετέχει στο διαγωνισμό αρθρογραφίας    που διοργανώνει το NewAge Ideas με το Next Generation

Πηγή: enimerosou.gr