Οι γονείς μας, οι εαυτοί μας, της Μαρίας Κελεπούρη

Σχέσεις μεταξύ των γονέων και των παιδιών

Η οικογένειά μας είναι τα πρώτα πρόσωπα που αντικρίζουμε. Πρόκειται για μια άνευ ορίων συναισθηματική καθώς και ψυχολογική σύνδεση, ενώ αποτελεί, θα λέγαμε, τον συνδετικό κρίκο της παιδικής σκέψης με το κοινωνικό σύνολο. Φυσικά και οι σχέσεις μεταξύ των γονέων και των παιδιών ποικίλλουν και δεν είναι πάντα οι επιθυμητές. Ωστόσο, θα εστιάσουμε στα συνήθη πλαίσια, μέσα στα οποία υφίσταται αυτή η σχέση και τον βαθμό, στον οποίο καθορίζει την πορεία των παιδιών. Πόσο τελικά μας επηρεάζουν οι γονείς μας;

Είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει οδηγός γονέων, παρόλο που τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι νέοι γονείς αναζητούν συμβουλές ή καθοδήγηση για να επιτύχουν μία υγιή σχέση με τα παιδιά τους. Γι’ αυτό τουλάχιστον θα πρέπει να τους αναγνωριστεί πως κατά την διάρκεια της ανατροφής των παιδιών και οι ίδιοι εξελίσσονται και αναζητούν τα λάθη τους.

Το σημαντικότερο είναι οι γονείς να ακολουθούν μια κοινή γραμμή αποφάσεων σε σχέση με τις υποχρεώσεις και τις επιθυμίες των παιδιών τους, διότι μόνο τότε θα εξασφαλίσουν την ισορροπία μεταξύ τους, αλλά και την ψυχική ηρεμία του συνόλου της οικογένειας.

Είναι πράγματι δύσκολος ο χειρισμός των καταστάσεων που μπορεί να προκύψουν, γι’ αυτό και οι κατά καιρούς ρήξεις είναι φυσιολογικές. Όμως, απαιτείται λογική, καλή διάθεση και υπομονή, παρόλο που ενδεχομένως κουβαλούν ήδη έναν ψυχολογικό φόρτο από την εργασία τους.

Από την ξεγνοιασιά στην ωριμότητα

Μεγαλώνοντας εντοπίζουμε όλο και περισσότερα κοινά στοιχεία με τους γονείς μας στη συμπεριφορά μας και συχνά αυτό είναι κάτι που θέλουμε να αποφύγουμε.

Ωστόσο, δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση γιατί είναι απολύτως φυσιολογικό. Στην διαδρομή από την ξεγνοιασιά στην ωριμότητα, εκείνοι προσέφεραν στήριξη, ενθάρρυνση ή ακόμα και μαθήματα ζωής.

Φυσικά δεν είναι μόνο η πρακτική βοήθεια ή η συναισθηματική προστασία αλλά και όλες εκείνες οι συνήθειες ή οι αξίες που συνειδητά και ασυνείδητα μας μετέφεραν. Αν σκεφτεί κανείς, μία προσωπικότητα διαμορφώνεται όχι μόνο ενεργητικά αλλά και μέσω της παρατήρησης.

Από την άλλη πλευρά, οι ομοιότητες που ίσως προκύψουν με τους γονείς μας οφείλονται στην εξέλιξη της ταυτότητάς μας και στον εμπλουτισμό των ενδιαφερόντων μας, που μπορεί να αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου.

Έτσι τα ερεθίσματα που είναι ήδη καταγεγραμμένα από το στενό μας περιβάλλον, θα ενεργοποιηθούν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η εξέλιξη ενός παιδιού περιορίζεται στην επαφή με τους γονείς του.

Οι εμπειρίες που θα αποκτήσει, οι σχέσεις που θα αναπτύξει στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης καθώς και τα προσωπικά του θέλω ή ακόμη και οι αποφάσεις που θα λάβει για την ζωή του, θα το καταστήσουν μία ξεχωριστή και ανεξάρτητη προσωπικότητα.

Το εγχείρημα της ανατροφής

Είναι πράγματι ένα σοβαρό θέμα, εάν οι γονείς ξεπερνούν την λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της συμβουλής και της επιβολής. Τότε κάνουμε πλέον λόγο για προσπάθεια χειραγώγησης ή άσκησης πίεσης στα παιδιά, που πιθανόν γίνεται ασυνείδητα και οφείλεται στις απραγματοποίητες επιθυμίες των γονέων.

Σε μία τέτοια περίπτωση, η μεταξύ τους σχέση κλονίζεται και ίσως δημιουργείται εκ μέρους των παιδιών μία διάθεση έντονης αντίδρασης, μακριά από τη συνθήκη της συζήτησης, με αποτέλεσμα να χαθεί η πραγματική επαφή.

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά, ως ενήλικες πια, ακολουθούν τα λανθασμένα βήματα των γονιών τους, για τα οποία έχουν τόσο διαμαρτυρηθεί στο παρελθόν.

Η διαπαιδαγώγηση δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, ειδικά σ’ αυτούς τους καιρούς που οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες. Ωστόσο, οι γονείς καλούνται να ισορροπήσουν ανάμεσα στους ρυθμούς της εποχής και τους φόβους, που ενδεχομένως έχουν. Το εγχείρημα της ανατροφής των παιδιών είναι ότι πιο άξιο μπορεί να επιτύχει ένας άνθρωπος, να πλάθει δηλαδή χαρακτήρες.

Το άρθρο συμμετέχει στο διαγωνισμό αρθρογραφίας    που διοργανώνει το NewAge Ideas με το Next Generation

Διαβάστε περισσότερα άρθρα

Πηγή: enimerosou.gr