Αθλητισμός και Πρότυπα, της Ελένη Χαλκιοπούλου

Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με το σύνθημα «ΝΑΙ στον Αθλητισμό ΟΧΙ στα Ναρκωτικά». Τότε που όλοι πιστεύαμε πως ο αθλητισμός ήταν η διέξοδος που είχαν οι έφηβοι για να μην πέσουν στη μαύρη τρύπα της αδράνειας, αλλά και ο τρόπος να μάθουν να βάζουν στόχους και να τους φτάνουν, να αναμετριούνται πρωτίστως με τον εαυτό τους, καθώς και με τον φόβο της αποτυχίας, να ξεπερνάνε τα όριά τους, αλλά και να αγωνίζονται με ευγενή άμιλλα.

Γράφει η Ελένη Χαλκιοπούλου

Μαθαίναμε να θαυμάζουμε τους ολυμπιονίκες, που ενσάρκωναν όλα αυτά και πολλά άλλα, μέχρι που οι πρώτες υποθέσεις χρήσεως αναβολικών ήρθαν στην επικαιρότητα και μας έφεραν αντιμέτωπους όχι μόνο με το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και με το βαρύ φορτίο που άθελά μας εμείς, οι παρατηρητές, φορτώνουμε τους αθλητές μας: με την προσδοκία να είναι άτρωτοι, αψεγάδιαστοι, εξωπραγματικοί.

Γιατί, τελικά, ένας αθλητής οποιουδήποτε αθλήματος να θέλει να είναι «σουπερ σταρ»;

Αυτό το φορτίο είναι αδύνατον να το σηκώσουν στους ώμους τους με τις δικές τους δυνάμεις και συχνά καταφεύγουν στη χρήση αναβολικών όχι μόνο για να αντέξουν το «βάρος», αλλά και για να είναι απλώς σε θέση να συμμετάσχουν σε μια διοργάνωση υψηλών απαιτήσεων, όπως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή οι τελικοί οποιασδήποτε αθλητικής διοργάνωσης.

Τις τελευταίες μέρες μια είδηση μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, αποσπώντας την προσοχή από την πανδημία του κωρονοϊού: ο θάνατος του Μαραντόνα.

Ακόμα και όσοι δεν ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο ξέρουμε ότι πρόκειται για μια εμβληματική φυσιογνωμία, για μια μορφή του ποδοσφαίρου που άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της στην ιστορία του αθλήματος.

Οι φήμες πολλές, αναφερόμενες σε έναν έκλυτο βίο, παραδομένο στην κόκα, σχεδόν θεοποιούσαν έναν άνθρωπο που παρέπαιε αντί να τον κατεβάσουν από το βάθρο του.

Η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά όμως φαίνεται ότι δεν σταμάτησε ποτέ και οδήγησε τελικά, σε βάθος χρόνου, στο θάνατό του. Και η αντίφαση γίνεται ακόμη πιο έντονη: γιατί ένας αθλητής ενός τέτοιου βεληνεκούς καταφεύγει σε οτιδήποτε τεχνητό για να βελτιστοποιήσει την απόδοσή του ή απλώς για να διαχειριστεί τις όποιες ανασφάλειές του;

Τι κάνει έναν αθλητή που, όπως προαναφέρθηκε, έχει μάθει να βάζει στόχους και να τους φτάνει, να αναμετριέται με το φόβο της αποτυχίας και να ξεπερνάει τα όριά του, να εστιάζει μόνο στο τελευταίο, αψηφώντας την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξή του και εμμένοντας αλαζονικά να φτάνει όλο και πιο κοντά στο τέλειο; Γιατί, τελικά, ένας αθλητής οποιουδήποτε αθλήματος να θέλει να είναι «σουπερ σταρ»;

Αθλητισμός – Η συμμετοχή από μόνη της έχει αξία!

Ίσως έχουμε παρασυρθεί από τη δύναμη της εικόνας. Ίσως έχουμε αφεθεί στα έντονα συναισθήματα που νιώθουμε όταν η ομάδα μας κερδίζει «με διαφορά», υποτιμώντας την αξία της νίκης που έρχεται δύσκολα – η νίκη αυτή όμως έρχεται δύσκολα επειδή νικήσαμε έναν άξιο αντίπαλο…

Ίσως εστιάζουμε στο χρυσό μετάλλιο, υποτιμώντας το αργυρό και το χάλκινο, ξεχνώντας ότι κάθε μετάλλιο είναι ξεχωριστό, γιατί δεν είναι δεδομένο, γιατί, ειδικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες η συμμετοχή από μόνη της έχει αξία. Το ξεχνάμε επιμελώς αυτό.

Ξεχνάμε ότι από τις βασικές αρετές που καλλιεργούνται με τον αθλητισμό είναι η αυτοπειθαρχία, ο σεβασμός στους συναθλητές, στον προπονητή και τους κανόνες, και η ευγενής άμιλλα.

Σ’ έναν κόσμο που η εξαιρετική διάκριση είναι αυτοσκοπός, πού προσανατολίζουμε τα παιδιά μας; Όταν ένας χώρος που ήταν απροσπέλαστος από καταχρήσεις διαβρώνεται, από πού θα αντλήσουμε τις αξίες που θα αποτελέσουν πυξίδα στην πορεία της ζωής τους; Πώς τολμήσαμε να αποδειχτούμε τόσο λίγοι…

Το άρθρο συμμετέχει στο διαγωνισμό αρθρογραφίας    που διοργανώνει το NewAge Ideas με το Next Generation

Αθλητισμός: Διαβάστε περισσότερα άρθρα