“Κάθε θύτης και κάθε θύμα μια μοναδική ιστορία.” της Μαρίας Κυριλλίδου

Το θέμα της βίας είναι διαχρονικό, αλλά χωρίς διαχρονική αξία.

Το θέμα της βίας είναι διαχρονικό, αλλά χωρίς διαχρονική αξία. Σε όλες τις εποχές, είτε υπήρχε πολιτισμός και πρόοδος, είτε όχι, αυτή ήταν πάντα εκεί! Βία παντού, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο γήπεδο,στη γειτονιά, στην εκκλησία, στην πόλη.

Γράφει η Μαρία Κυριλλίδου

Βία κι εκεί που δε φτάνει το ανθρώπινο μυαλό, εκεί που δε φτάνει το ανθρώπινο μάτι. Σε μικρούς, σε μεγάλους, σε αγόρια, σε κορίτσια, βία σε ξένους, βία και σε γνωστούς! Και από μορφές;; Άπειρες, ακαθόριστες πολλές φορές, περίεργες μα και απλές.

Κάθε θύτης και κάθε θύμα μια μοναδική ιστορία. Μια άρρωστη σκέψη, προσωπική, κρυφή, παράξενη, μοναχική. Ένα βρέφος που ζητά αγάπη και δεν τη βρίσκει, ένα παιδί που δεν εκφράζει τα θέλω του μα μόνο υπακούει, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς του ξέρουν καλύτερα από το ίδιο τι πραγματικά θέλει.. Βία στις αποφάσεις για το μέλλον, βία στο σχολείο… ξύλο σε μικρά παιδιά για να μάθουν.. τι να μάθουν; πώς να μάθουν αν φοβούνται; Βία από τον/την σύζυγο, σωματική, ψυχολογική, να μη μιλάει, να μη ζητάει, να μη διεκδικεί, να μην αναπνέει, να μην υπάρχει αν μπορεί… μόνο να υπακούει και να δουλεύει ασταμάτητα σαν μηχανή….

Βία στην αναζήτηση εργασίας,- “έχεις μέσο”; Ε ναι μπορείς! – “δεν έχεις”; Δεν υπάρχουν εξηγήσεις… Βία από τους εργοδότες όχι δεν μπορείς να πάρεις άδεια δεν με αφορά το θέμα υγείας που αντιμετωπίζεις, όχι δεν θα πληρωθείς όσο και ο συνάδελφός σου γιατί έτσι! Γιατί δεν έκανες αυτό; Γιατί σου διέφυγε το άλλο; Εσύ θα είσαι εντάξει με τις υποχρεώσεις σου και ας κάθονται οι άλλοι εσύ θα δουλεύεις…

Βία όταν λέει κάποιος στον διπλανό του τι δεν του αρέσει πάνω του αλλά κάνει ακριβώς τα ίδια

Βία από ‘φίλους’ που ήταν πολύ αναπαυτικοί οι καναπέδες, πολύ νόστιμα τα φαγητά και υπέροχη η παρέα που τους πρόσφερε κάποιος αλλά μέχρι εκεί που δεν μιλούσε, που δεν έδειχνε να ενοχλείται… μετά οι κατηγορίες, οι κακίες και τα σχετικά….. Βία όταν λέει κάποιος στον διπλανό του τι δεν του αρέσει πάνω του αλλά κάνει ακριβώς τα ίδια, όταν λέει ψέματα και προσπαθεί πάντα να βγαίνει υπεράνω, όταν δεν δέχεται παρατηρήσεις αλλά έχει μια αγκαλιά γεμάτη από αυτές, όταν μιλάει ο άλλος και απλά δεν τον ακούν.

Βία η προσβολή της προσωπικότητας, η υποτίμηση της αξιοπρέπειας του άλλου. Βια η υποκρισία αυτοπτών μαρτύρων που καταθέτουν ψέματα, βία όταν πηγαίνει κάποιος να βρει το δίκιο του και αντί αυτού προσπαθούν να τον βγάλουν και τρελό. Και μέσα σε όλη αυτή την “ελεγχόμενη” βία σκάει από το πουθενά και ένας βιασμός και αναγκάζει το θύμα να ζήσει μια ζωή σαν να ήταν άλλου.

Σιωπή, τρόμος, φόβος, ενοχές. Καμία ουσιαστική χαρά, τίποτα που να γεμίζει τη ζωή. Ένας μόνιμος κόμπος, μια πληγή μεγάλη. Και ξέρετε δεν έχει σημασία αν το πει ή όχι αυτό που έζησε, αν το μοιραστεί με άλλους ή αν το κρατήσει στα βάθη της καρδιάς του μέχρι να πάψει να υπάρχει. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι την κάθε μορφή βίας που έζησε να μπορεί να την κοιτά κατάματα, να την αναγνωρίζει και να φωνάζει δυνατά ΣΕ ΝΙΚΗΣΑ!!!

Facebook

Συγκρούσεις μεταξύ θεμελιωδών δικαιωμάτων στον καιρό της πανδημίας και δικαίωμα στην υγεία